Schrijvend in verbinding

Mag ik jouw artikel delen?

Schrijvend in verbinding

Herkenning, bemoediging en verbondenheid voel ik wanneer ik tijdens het lezen naast Dineke sta. Ik voel me door haar geïnspireerd om zelf nog dieper te duiken in mijn eigen gevoelens van frustratie mijn overtuigingen, ongeduld en verlangen naar duidelijkheid over mijn eigen pad. Ik heb allemaal ideeën en gedachten over wat ik na deze zomer met mijn werk wil gaan doen, maar niets komt echt van de grond. Het zijn kleurrijke fantasieën die als vliegers in de lucht zweven. Ik probeer ze in toom te houden door aan het touw te trekken, maar dit helpt niet.

De komende dagen neem ik ook mijn dagboek overal mee naar toe. Ik zal schrijvend luisteren naar wat er onder de frustratie en ongeduld in mij ligt te wachten, zodat ik ruimte schep voor wat er in mij gehoord en verwoord wil worden!

Wonderlijk wat dit besluit al met me doet. Ik voel een verandering, want dit innerlijke onderzoek heeft opeens iets avontuurlijks gekregen. Mijn nieuwsgierigheid groeit en dat voelt al zoveel beter…

Verzet – het resultaat van een sessie creatief dagboekschrijven met mijzelf!

door Dineke Bangerter-van der Molen

De hele week neem ik mijn dagboek overal mee naar toe. Ik weet dat ik wil schrijven, moet schrijven en de hele tijd vind ik wel iets wat belangrijker is om te doen. Negeren, wegduwen, uitstellen, ik doe niet onder voor mijn cliënten.

Al langere tijd heb ik last van een gezwollen gewricht in mijn wijsvinger. Het raakte ontstoken, als ik terugkijk valt het begin samen met het einde van de trainerscursus Luisteren naar je pen^©. Enthousiast had ik de datum voor de 1e cursus vastgelegd en raakte daarna zo vreselijk gefrustreerd dat er niemand zich aanmeldde voor deze mooie, verrijkende schrijfcursus.

En er kwam meer frustratie bij. Nieuwe cliënten, die ondanks mijn mindbody uitleg bleven vasthouden aan de overtuiging dat hun klachten toch echt het gevolg waren van iets dat stuk was in het lijf. Ook al konden de artsen de schade niet vinden.

Mijn vinger werd dikker en pijnlijk, de huid begon te knellen. Ik begon me er meer en meer aan te ergeren.

En ik raakte geïrriteerd op wat er thuis allemaal niet lekker liep. Mopperde tegen mijn man over wat onze puberzonen allemaal verkeerd doen. Om de kleinste dingen viel ik tegen hen uit. Ik liet een voorraadpot vallen waardoor het aanrecht, de gootsteen en de hele keukenvloer bezaaid was met glas en couscous.

Mijn vinger deed in de tussentijd zo’n pijn en ik prikte er een gat in zodat het vocht eruit kon. Dat luchtte op. Voor even.

Het was of elke dag zwaarder aanvoelde. Ik sleepte me van de maandag naar de dinsdagavond – woensdag heerlijk vrij, dan kon ik even bijkomen – en van donderdag naar het weekend. En met regelmatige afstand prikte ik in mijn vinger en duwde ik al het opgehoopte vocht eruit.

Tot vanmorgen. Toen schreef ik een brief van mijn vinger aan mijzelf. Het stroperige, plakkerige vocht wil me laten weten dat mijn energie niet meer stroomt. Er moet iets uit. Er wil iets gevoeld worden. En ik duw het steeds weer weg. Elke keer groeit de huid er weer overheen alsof het voor even weer weg lijkt te zijn. Maar omdat ik het wegduw komt het steeds weer terug.

Toen ik de brief hardop aan mijzelf had voorgelezen schreef ik 5 minuten lang over wat me het meest geraakt had in de brief. Het was het besef dat ik aan het vechten was tegen het gevoel dat ik het op meerdere vlakken moeilijk vind momenteel. Blijkbaar was mijn brein mij daartegen aan het beschermen. I.p.v. ertegen te mopperen en met er tegen te verzetten mag ik gaan voelen dat ik het moeilijk vind. Ik mag voelen dat ik worstel met het vinden en het innemen van mijn plek. Dat ik dat heel spannend vind. Drie thema’s:

Als ergotherapeut ben ik deel van de reguliere gezondheidszorg. Ik ben deel van iets waar ik heel veel kritiek op heb. En ik weet niet of ik hier nog deel van wil uitmaken, of dat het juist goed is om er deel van uit te blijven maken, of dat ik er beter afscheid van kan nemen. Ik mag voelen dat ik dit moeilijk vind.

De ergotherapeuten met wie ik samenwerk in het regionale monodisciplinaire netwerk, de VEZHH (vrijgevestigde ergotherapeuten Zuid-Holland Haaglanden), zijn druk bezig met de gevolgen van het integrale zorgakkoord. Ik voel weerzin. Ik geloof er niet in dat we de zorg beter en betaalbaarder maken als we nog meer samenwerkingsverbanden gaan opzetten. Percentages lopen uiteen, van 30-50% van de klachten bij de huisarts tot 78% van de klachten bij de fysiotherapeut zouden onverklaarde klachten zijn (Khan 2003, Nimnuan 2001, Perquin 2000, Rimes 2007, van der Horst 2005, Zane 2003). I.p.v. het vergroten van de organisatiegraad zouden we het eenvoudiger moeten maken. We hebben de mensen met onverklaarde klachten te leren op zoek te gaan naar wat ze liever niet willen voelen. Als je het brein leert dat het veilig is om te voelen kun je van je klachten herstellen. Dit voelt ook als een dilemma. Als ik zo’n andere visie heb, hoor ik er dan nog wel bij? Kan ik niet beter afscheid nemen?

Als er weer een cliënt is die niet openstaat voor mijn uitleg over de wisselwerking tussen brein en lichaam en de boodschappen die ons lichaam ons geeft dan ga ik aan mijzelf twijfelen. Dan denk ik dat ik nog meer cursussen moet doen, of misschien aan mijn communicatieve vaardigheden moet werken omdat ik vind dat ik het niet goed genoeg kan uitleggen.

En moeilijk vind ik het soms hier thuis. Als enige vrouw in een mannengezin. Als moeder met kennis van mindbody-aandoeningen die zich met deze kennis voelt afgewezen.

En na mijn schrijfsessie las ik bij Christine Beerlandt bij inflammatie: “een kwaad verzet tegen je persoonlijke frustraties, om het vastzitten”. Hoe vaak had ik die zin al gelezen? Nu voelde ik, ja ik ben kwaad op mijzelf, kwaad om het gevoel tegen vastzitten, en ik verzet me tegen dat gevoel. In mij is verzet om te voelen. En met PSYCH-K® zette ik deze doelovertuiging in mijn systeem: “Ik accepteer het gevoel dat ik vastzit”. En zo houd ik mijzelf vast in het niet weten, erken ik het gevoel dat ik het moeilijk vind momenteel. En zo geef ik mijzelf #holdingspace.

Een afspraak met Willemijn Elisabeth Marianne Bos, dermatoloog en mind-body-energie-dokter had ik al gemaakt!

Wil je ook leren hoe je creatieve schrijftechnieken kunt toepassen in je pad naar heling? Kijk dan op mijn website