Het eerste klompje goud
“Want waar je schat is, daar zal ook je hart zijn.”
Schrijven is als goud wassen
Op dit moment bent ik iets meer dan twee weken in de Oude Abdij van Drongen. Het is voor mij een bekende plek waar ik al jaren graag kom. Dit keer ben ik hier ook vrijwilliger en heb ik iedere dag een aantal taken, die hopelijk helpen om het verblijf van de gasten en het werk van het personeel te vergemakkelijken. Zo verzorg ik o.a. de bloemen in huis (en dan zijn er heel veel!), help in de afwaskeuken en ondersteun het keukenpersoneel met van alles klusjes. Het is fijn om te doen, want het helpt me om de balans te vinden tussen innerlijk en uiterlijk actief zijn.
Ik schrijf iedere dag in mijn dagboek, maar ook op mijn laptop. Er verschijnen langzaam een paar contouren op papier, waar ik heel blij van word. Ik weet het nog niet precies, maar ik voel dat ik innerlijk in beweging ben en dat ik steeds meer moois opdelf. En toch gaat het allemaal niet vanzelf. Ik vergelijk dit schatgraven als het wassen van goud. Ik zit schrijvend aan de rivier en mijn dagboek is een platte schaal waar ik gruis, zand en hopelijk ook goud in heb liggen, maar wat zo op het eerste oog niet direct te zien is. Met langzame draaiende bewegingen en met mijn volle aandachtig schrijf ik over wat er nu in me leeft en waar mijn verlangen naar uitgaat. Ik word gedragen door de stilte hier in de abdij die steeds meer overhevelt in mezelf. Zo was ik iedere dag de inhoud van de schaal schoon in de hoop en verwachting dat er op een dat alleen goud overblijft.
Een klein klompje goud
En als er op een schoongewassen schaal een echt klompje goud ligt, is er zoveel blijdschap! Het gouden idee voelt als een groot geschenk en tegelijkertijd is het ook heel vanzelfsprekend en klopt het vol leven. Ik voel innerlijk een duidelijke ‘JA’ als antwoord op het idee dat dit goudklompje voor me symboliseert.
Schrijven in een groep is en blijft voor mij heel inspirerend en het is iets dat ik de laatste maanden echt heb gemist. Door samen te schrijven verbind ik met mezelf, maar ook met de deelnemers. Via hun ervaringen ontvang ik heel. Soms in de vorm van een bevestiging, nieuwe inzichten, vragen die me uitnodigen om het eens anders te bezien en een enkele keer valt er zacht licht op een blinde vlek die ik nog nooit eerder in mezelf had opgemerkt. Als ik samen met anderen schrijf durf ik meer onder woorden te brengen en dieper te kijken. Door samen te schrijven vormen we een gemeenschap, zijn we elkaar tot steun, inspiratie en delen we onze schatten.
En als ik nu kijk naar dit eerste kleine klompje goud, dan zie ik een groep mensen voor me, die, net als ik, regelmatig willen oefenen op de weg van bezinnend en meditatief schrijven als een spirituele oefening. Het is geen cursus, waar ik lessen voor maak en elke keer nieuwe technieken aanreik, maar het is een oefengroep waar we een eenvoudige, maar o zo’n fijne methode in ‘schrijven als een spirituele oefening’ ook daadwerkelijk toepassen en beoefenen. Hier gebruiken we onze schrijftijd als een creatieve vorm van gebed, bezinning en meditatie. Vanuit ons verlangen naar meer contact met Spirit, de Liefde, God, het Leven, Jezus, Boeddha, de Bron (of hoe je het goddelijke mysterie ook maar wilt noemen), schrijven we ons hart open, zodat we kunnen luisteren naar de vreugdevolle wijsheid die hierin opwelt.
De Schrijfcirkel (dit is de voorlopige naam voor deze oefengroep)
We komen via zoom gedurende 1,5 uur bijeen. Iedere bijeenkomst staat op zichzelf en de indeling is als volgt:
- Welkom
- Korte inleiding over de werkwijze, het schrijven en hoe we onze ervaringen kunnen uitwisselen
- Innerlijk afstemming
- Inleiding schrijfoefening
- De grote schrijfoefening duurt 20-30 minuten a.d.h.v. een thema of citaat
- Ervaringen uitwisselen in kleine groep
- Korte schrijfoefening ter afronding
- Afronden in de grote groep
De nadruk ligt op het schrijven als vorm van bezinning en verstilling en niet op het creëren van een ‘mooie’ tekst. Schrijven als spirituele oefening gaat niet over productiviteit of prestatie, maar over afstemmen op en verbinden met God. Er wordt echter géén ruimte geboden aan onderlinge discussie over zienswijze, woordkeus, schrijfstijl of interpretatie, want al die oordelen en meningen zorgen voor een vernauwing in ons hart en we verlangen juist naar om met een ruim(er) hart.
Praktische informatie
De details moet ik nog uitwerken, maar nu denk ik te gaan starten in oktober:
eens per week op verschillende dagen en tijden.
Welke dag & tijd heeft jouw voorkeur?
Deel met met me door het hieronder te schrijven. Ik zat zelf te denken aan ochtend (8:30-10 uur) en middag (15:30-17 uur).
In de SchrijfWijzer van eind augustus/begin september
zal ik de details hebben uitgewerkt, zodat je de data met potlood kunt noteren in je agenda! Meld je hier (gratis) aan als abonnee
Heb je nog vragen…
…na het lezen van deze informatie? Dan ontvang ik die graag hier onder dit blog, want jouw vragen kunnen mij en ook anderen helpen.
Dit blogbericht is een vervolg op het bericht ‘Schatgraven’
Hoi Christine, Ik zou het zo veel liever live doen! Heb het goed daar. Annemarie
Dag Annemarie,
Ja dat begrijp ik en ik zou dat zelf ook fijn vinden, maar om praktische redenen is dat gewoonweg niet haalbaar. En ik heb er alle vertrouwen in dat het via zoom ook heel goed zal verlopen. Dat is tot nu toe nog altijd mijn ervaring. Misschien lukt het je om een keer aan te sluiten. Binnenkort maak ik de eerste data en tijden bekend.
Wat fijn Christine, dat je in de Abdij vrijwilligerswerk en schrijven kunt combineren, met een eerste “goudklompje” als zichtbaar resultaat!
Ja heel fijn. Inmiddels heb ik al veel meer moois mogen opdelven!
ik gaf vandaag mijn allereerste cursusdag (les 1 en 2) luisteren naar je pen en jouw woorden zoude mijn woorden kunnen zijn Christine.
Het is zo verbindend het samen schrijven en in de schrijfsels van de anderen herken ik zoveel. Ja we vormen deze drie dagen een gemeenschap en zijn elkaar tot steun. We moedigen elkaar aan, we houden elkaar vast.
Ik doe graag mee met het bezinnend schrijven Christine, zet me maar op de lijst.
Ik wens je toe dat je nog meer verborgen schatten zult delven.
Liefs
Dineke
Zo fijn dat je dit zo ervaart, want die gemeenschap die we schrijvend samen vormen is zo waardevol. Zeker in een tijd waarin we steeds meer alleen en solo lijken te doen, is de waarachtige aanwezigheid van de ander heel heilzaam en inspirerend, bemoedigend en uitdagend! Laten we samen die gemeenschap verder uitdragen!
He Christine,
Ik ben op.dit moment in week 6 The Artist’s Way van Julia Cameron en wat een mooi vervolg zou de schrijfcirkel hier op zijn nadat ik in oktober Luisteren naar je Pen op Vlieland heb gedaan. Kijk er naar uit en wens je nog veel inspirenede klompjes
Ooh wat heerlijk, Carien, schrijven op Vlieland met Francine! Ik wens je een geweldige cursus toe en hoop je daarna te ontmoeten.
Hallo Christine,
Na de opleiding tot cursusleider bij jou ben ik gaan schrijven. Vrijschrijven, creatief dagboekschrijven deed ik al, maar er is nog iets meer opengegaan. Een gouden lok gekregen, zoals de jongen in het sprookje van de Wildeman als hij de bron aanraakt. Graag doe ik met zo’n schrijfcircel mee.
Groet,
Pieter
De stilte van de abdij – hierbij een stukje dat ik recent schreef over ‘De Stilte die overblijft’
Er is stilte die breekt. Stilte die draagt. En stilte die zingt. De nar zweeg. Hij ook. En de stilte die overbleef — was geen gebrek meer. Het was een lichaam zonder woorden. Een kamer zonder verwachting. Een ruimte waarin niets meer verborgen hoefde te worden.
Daar, in die ruimte, begon hij iets te horen wat geen stem was. Geen antwoord. Maar een toon. Of liever: drie toonsoorten.
Zoals licht op verschillende manieren op een gezicht kan vallen, zo begon de stilte zich te laten horen in klank. En daarin: een oude melodie. Niet geleerd. Niet gezongen. Maar gedragen.
De brekende stilte komt plots. Ze snijdt. Ze kraakt. Ze komt als een breuklijn door je gedachten. De stilte waarin je jezelf hoort denken, en weet: dit redt me niet meer.
Het is de stilte na de schreeuw. Na het telefoontje. Na het vallen van een lichaam dat niet meer opstaat.
Ze is niet zacht. Niet helend. Ze laat je weten dat je geen controle hebt. Dat het oude verhaal is opgehouden met spreken. Ze breekt de schaal. De rol. De structuur. En precies daarom: is ze het begin.
De dragende stilte komt later. Als de echo’s zijn gaan liggen. Als je hebt opgehouden met verklaren. Ze vraagt niets. Ze geeft niets. Maar ze is er. Onder alles. Onder de woorden. Onder de huid. Je hoeft haar niet te vullen. Je hoeft haar niet te begrijpen. Je hoeft haar alleen te verdragen. En langzaam: te vertrouwen. Ze is de stilte van wie naast je zit zonder iets te zeggen en toch blijft. Ze draagt. Niet om je verder te brengen. Maar om je te laten zijn.
Soms, heel soms — wanneer je lang genoeg hebt gezeten en niets hebt opgelost — komt er een trilling. Een toon. Geen melodie. Geen stem. Maar een beweging in het midden van je borst. Alsof iets zich herinnert hoe het klonk voordat je geboren werd. Deze stilte zingt niet voor jou. Ze zingt door jou.
En je weet: je hoeft niet meer te spreken. Want je bent de klank geworden waar je altijd naar zocht.
Hij zat nog in de kapel. De stilte had zich in lagen geopenbaard. Niet als afwezigheid, maar als klank die zichzelf niet opdringt.
En toen – ongevraagd, onbedacht – kwam het gebed. Niet als tekst. Niet als theologie. Maar als toon. Het begon in zijn bekken. Een trilling, nauwelijks waarneembaar.
Christ with me klonk niet buiten hem. Maar in hem. Niet als woord. Maar als klankveld. In zijn adem: Christ before me – een lichte druk op de borst – als een hand die zich uitstrekt vóór je valt. In zijn ruggengraat: Christ behind me – warmte tussen zijn schouderbladen – alsof hij gedragen werd, zelfs als hij viel. In zijn slapen: Christ beside me – een zachte puls, zoals de nabijheid van iemand die je niet aankijkt, maar die blijft. In zijn bekken: Christ beneath me – de trage, aardende toon van een lied dat je vader neuriede zonder het te zingen. In zijn kruin: Christ above me – niet als een licht, maar als de echo van iets dat blijft, wanneer alles wegvalt.
En toen: niets meer. Geen herhaling. Geen ritueel. Alleen: adem, ruimte, stilte die zingt.
Ik kan het helemaal met je meevoelen – en ik hoor die toon, die als trilling alles in beweging brengt en de stilte doet zingen
Dank je voor het delen!
Amen 💖
Dag Christine,
Ik zou graag deelnemen aan deze Schrijfcirkel. De weekenddagen komen het beste uit, maar ook de maandag en de vrijdag. De tijd in de ochtend voelt goed, maar ik kan me ook goed voorstellen om dit ’s avonds (bv 19.30) te doen.
Geniet in het klooster, ik wens je nog vele vondsten/ontdekkingen toe!
Hartelijke groet,
Sonja
Dag Sonja,
Ik ga binnenkort plannen en hoop je dan daar een keer te ontmoeten.
Ja, ik doe graag mee. De voorgestelde tijden (8.30 – 10 en/of 15.30 -17.00) zijn prima. Lichte voorkeur voor de middag en voor de dinsdag en donderdag.
Ik wacht af, lieve groet Gerda 🌻
Hi Gerda,
Ik heb zelf een lichte voorkeur voor de ochtend, maar zeker is het nog niet. Binnenkort volgt er meer.
Ik zou graag meedoen (en liefst live) , maar moet door de week werken. Het sluit mooi aan op mijn ‘rouwvakantie’ na de dood van mijn vriend. Ik ging alleen op pad, almaar lopen… Het gemis knaagde, maar ik kon ook genieten van de schoonheid in de natuur. Alleen met mijzelf en in zekere zin ook met hem.
Dag Inge,
Ik snap jouw verlangen naar live ontmoetingen, maar voor deze groep is het praktisch gezien voor mij niet haalbaar om dit te organiseren. Er komen wel andere live bijeenkomsten op de agenda – misschien zit daar iets voor je bij.
Rouw – de achterkant van de Liefde – een unieke metgezel op je pad. Ik wens je licht en stevigheid in jezelf toe nu je deze weg bewandelt.